در نمــــــازم خــــــم ابروي تو با ياد آمد
حـــالتي رفت كه محراب به فرياد آمد
از من اكنون طمع صبر و دل و هوش مدار
كان تحمل كه تو ديدي همه بر باد آمد
باده صافي شد و مرغان چمن مست شدند
موسم عـاشقي و كــــار به بنيــــاد آمد
بوي بهبود ز اوضـــاع جهـــان مي‌شـــنوم
شـــادي آورد گـل و باد صبا شاد آمد
اي عروس هنــــر از بخت شكـــايت منما
حجلــــة حســــن بياراي كه داماد آمد
دلفريبـــــان نبـــــاتي همه زيـــــور بستند
دلبــرمــــاست كه با حسن خداداد آمد
زير بارنــــد درخــــتان كــــه تعلـق دارند
اي خـــوشا سرو كه از بار غم آزاد آمد
مطـــرب از گفـــته حافظ غزلي نغز بخوان
تـــا بگـويم كـــــه زعهد طربم ياد آمد
|
دلا! بـسوز که ســـوز تــو کـــارهـــا بکند |
نیــاز نیــم شبی، دفــع صــد بلا بکند |
|
عتــاب یـــار پـــری چهـره، عاشقانه بکش |
که یک کرشمه، تلافی صد جفا بکند |
|
زملـــک تــا ملکـــوتش حجــاب بردارند |
هر آنکه خدمت جام جهان نمــا بکند |
|
طبیب عشق مسیحا دم اسـت و مشفق، لیک |
چو درد در تــو نبــیند کــرا دوا بکند |
|
تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار |
که رحــم اگــر نکند مدعی خدا بکند |
|
زبخـت خفتـه ملــولـم بــود کــه بیــداری |
بــوقت فــاتحة صبــح یک دعــا بکند |
|
بسوخت حافظ و بویی بــزلف یــار نـــبرد |
مگــر دلالــت ایـن دولتسش صبا بکند |
شعر دلتنگي 
