پيشكش عاشقان

در طواف كعبه كردم سعي؛ تا يابم صفايي **** بنده اي حق ناشناسم ديدم ار جز او  خدايي

نام اَلله بر زبان ها، ياد اَلله نور دل ها **** دردمندان هريك از غير در تمناي دوايي

من به حق لبيك گفتم؛ جاي حيرت باشد الحق ****ميهماني بي سر و پا؛ در چنان عالي سرايي

مردمان سرگرم كار خويش بودند و **** من آن جا مانده بودم ناشناس بي نواي ناتواني

سنگ بر شيطان زدم؛ او خنده زد بر اشتباهم****   گفت من جز در دلت ديگر ندارم هيچ جايي

غافل از حق تا شوي من در درونت خانه گيرم **** سنگ زن بر ديو باطن؛ گر كه داري دست و پايي

كردگارا ! بارالها!   جرم بخشا!  خير محضا****   داني از ما برنيايد جز خطايي

خاطرم را روشنايي بخش از نور ولايت **** ورنه دل را نيست بي مهر علي هرگز جلايي

يا علي  اين كعبه زايشگاه پاك توست ****  آري لطف حق را با تونبوَد ابتدا و انتهايي

قبله دل ها تويي، رهبر تويي ؛ مولا تو هستي ****اين سعادت بس كه ما را چون تو باشد پيشوايي

من ار به قبله رو كنم به عشق روي او كنم **** گر از وطن سفر كنم سفر به سوي او كنم

ز طرف بيت بگذرم طواف كوي كنم **** كز احترام مقدمش حرم شدست محترم

چون خداي كعبه را به ركن دل مقام شد**** طواف كعبه نقض شد عمل دگر تمام شد

نواحي خواص بين اوامر عوام شد****  علي زيارت حرم بر اهل دل حرام شد

چرا از آن كه گشت ركن دل؛ مقام صاحب حرم // علي ! علي ! //

چشم لطفي سوي ما بحر خدا كن يا علي **** درد مارا ظاهر و باطن دوا كن يا علي

يا علي

طلب درد بهانه است که درمان برسد

کار سرگشتگی عشق به پایان برسد

هدف خلقت ما بنده شدن بود فقط

زندگی مزرعه ای بود که "ایمان"، برسد

به گنه داده ام عادت دل بی غیرت را

نکند دل به همین حال به "میزان" برسد

مثل فرعون شدن غرق شدن هم دارد

وای اگر در غضبت عمر به پایان برسد

توبه ام را بپذیرید به حق زهرا

بگذارید صدایم به کریمان برسد

گوشه ی چشم تو یک بار بیفتد به دلم

عجبی نیست که این عبد به سلمان برسد

چشم گریان، اثر توبه ی با اخلاص است

هر چه خیر است از این بارش باران برسد

از رفیقان شهیدم به خدا جا ماندم

بگذارید که جامانده به یاران برسد

 شاعر: محمد کاظمی نیا

ناله مرغ

دوش مرغی به صبح می‌نالید
عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش
یكی از دوستان مخلص را
مگر آواز من رسید به گوش
گفت باور نداشتم كه تو را
بانگ مرغی چنین كند مدهوش
گفتم این شرط آدمیت نیست
مرغ تسبیح گوی و من خاموش

سعدي شيرازي

 رکوع                

در نمــــــازم خــــــم ابروي تو با ياد آمد
حـــالتي رفت كه محراب به فرياد آمد
از من اكنون طمع صبر و دل و هوش مدار
كان تحمل كه تو ديدي همه بر باد آمد
باده صافي شد و مرغان چمن مست شدند
موسم عـاشقي و كــــار به بنيــــاد آمد
بوي بهبود ز اوضـــاع جهـــان مي‌شـــنوم 
شـــادي آورد گـل و باد صبا شاد آمد
اي عروس هنــــر از بخت شكـــايت منما
حجلــــة حســــن بياراي كه داماد آمد
دلفريبـــــان نبـــــاتي همه زيـــــور بستند
دلبــرمــــاست كه با حسن خداداد آمد
زير بارنــــد درخــــتان كــــه تعلـق دارند
اي خـــوشا سرو كه از بار غم آزاد آمد
مطـــرب از گفـــته حافظ غزلي نغز بخوان
تـــا بگـويم كـــــه زعهد طربم ياد آمد